Toen ik vandaag “de Schakel” - het lokale huis-aan-huis blad – las, viel mijn oog op de column van Gerard Koopman met de titel”Twitteren”. Nieuwsgierig naar wat de columnist hierover te vertellen had ging ik er eens goed voor zitten.
Wellicht heeft hij pas recentelijk twitter ontdekt; sinds februari van dit jaar is de PvdA-Aa en Hunze, waarvan hij raadslid is, actief op twitter. Twitter is echter volgens mijn informatie alweer zeven jaar online; een eeuwigheid volgens de wetten van het wereld wijde web. Enfin.
De schrijver vervolgt met een uitleg over wat twitter nu dan wel niet is:
“je geeft dan aan dat je lekker gegeten en gescheten hebt en meer van die flauwe kul.”
Vervolgens schrijft hij: “Als twitteraar heb je volgers. Het lijkt wel een sekte. Het is een soort communicatiediarree die veel tijd kost en het ego streelt van de twitteraar. Laten wij als verstandige mensen afspreken dat we aan deze moderne gekte niet mee doen.”
Gelet op het feit dat “zijn” PvdA een twitteraccount heeft aangemaakt mogen we wellicht aannemen dat de columnist, als raadslid een partij vertegenwoordigd welke hijzelf onverstandig acht?
Sinds september van dit jaar ben ik actief op twitter. Eerst uit nieuwsgierigheid, daarna omdat ik het vooral leuk vind. Volgens Gerard Koopman lijdt ik dus aan communicatiediarree, en dan de chronische variant ervan waarschijnlijk? Of dit te maken heeft met ijdelheid? In zekere zin wel. Zodra je iets schrijft, of typt, dan wil je graag dat je schrijverij door een ander wordt gelezen. Dat geldt voor twitteraars, voor bloggers en voor columnisten.
Verder zag ik op twitter diverse acties voorbijkomen. Vorige week nog, toen treinend Nederland stil kwam te liggen door een brand. Duizenden mensen dreigden te stranden, zijn gestrand. Maar door een oproep op twitter waren het er uiteindelijk veel minder dan waar het zich eerder naar uit deed zien.
Of wat te denken van de oproep, via twitter, om je mobiele telefoon in te leveren ten behoeve van Kika? Toch nobel, is het niet?
Regelmatig ontvang ik een tweet van @puntdichter. Actueel en humoristisch. Ze brengen een lach, zomaar. Onverwacht en gratis.
Het is makkelijk scoren, zo’n column in de plaatselijke krant. Valt toch al snel bij zo’n veertienduizend mensen op de mat. Daarnaast wordt de column gepost op zijn eigen website www.gerard-koopman.nl . Ook daar zullen de nodige lezers zich melden. IJdelheid … niets is des schrijvers vreemd.
Misschien dat Sinterklaas mee leest. In dat geval wil ik de goedheiligman vragen een exemplaar van het boek “Mei sje van de slijterij” van Petra de Boevere in de schoen van Gerard Koopman te frommelen? Zeker, dat hij na het lezen van dit boek een nieuwe column over twitter gaat schrijven.
