Wanneer ik langzaam wakker word, realiseer ik me dat het zaterdag is. Vandaag hoef ik niet zo veel. Ik rol m’n warme bed uit, trek iets makkelijks aan en druk op het "aan" knopje van de senseo. Het heeft gesneeuwd vannacht en een witte deken ligt onaangeraakt over de tuin. Geen voetstapjes van de kinderen nog, geen sneeuwengel, maar een onaangeroerd en maagdelijk wit winterdek.
Ik open de voordeur en de snijdende vrieskou van de vroege ochtend doet me even naar lucht happen. Een condenswolkje ontsnapt aan mijn mond en ik huiver. De eerste afdrukken makend in de vers gevallen sneeuw loop ik naar de brievenbus waar ik trouw als altijd op zaterdagmorgen 'Het Dagblad van het Noorden' vind. Ik haast me met het nieuws in mijn handen naar binnen, terug de warmte in. Hete koffie, een broodje en de krant. Beter kan een zaterdag - mijn zaterdag - niet beginnen.
Het grote landelijke nieuws staat in schreeuwende koppen op de voorpagina. Ingezonden brieven van lezers op pagina twee. De beschouwing van hoofdredacteur Pieter Sijpersma. Daarna het regionale gedeelte, met onder andere de rubriek 'miniman'; de beroepsklagers. Zeuren over futiliteiten. Sommige mensen hebben echt niets beters te doen.
De verleiding is groot om snel door te bladeren naar één van de laatste delen van de krant. Maar ik beheers me, blader door 'Sport', worstel met 'Economie' en beland dan eindelijk bij 'Uit en Thuis'.
Daar is ze, onder aan de pagina. Ze lacht naar me. Ik glimlach een beetje dommig terug.
Ik open de voordeur en de snijdende vrieskou van de vroege ochtend doet me even naar lucht happen. Een condenswolkje ontsnapt aan mijn mond en ik huiver. De eerste afdrukken makend in de vers gevallen sneeuw loop ik naar de brievenbus waar ik trouw als altijd op zaterdagmorgen 'Het Dagblad van het Noorden' vind. Ik haast me met het nieuws in mijn handen naar binnen, terug de warmte in. Hete koffie, een broodje en de krant. Beter kan een zaterdag - mijn zaterdag - niet beginnen.
Het grote landelijke nieuws staat in schreeuwende koppen op de voorpagina. Ingezonden brieven van lezers op pagina twee. De beschouwing van hoofdredacteur Pieter Sijpersma. Daarna het regionale gedeelte, met onder andere de rubriek 'miniman'; de beroepsklagers. Zeuren over futiliteiten. Sommige mensen hebben echt niets beters te doen.
De verleiding is groot om snel door te bladeren naar één van de laatste delen van de krant. Maar ik beheers me, blader door 'Sport', worstel met 'Economie' en beland dan eindelijk bij 'Uit en Thuis'.
Daar is ze, onder aan de pagina. Ze lacht naar me. Ik glimlach een beetje dommig terug.
Ze schrijft columns met titels als “Lantaarnpaal” en “Dure Piramide”. Soms kritisch, af en toe vol zelfspot, maar altijd humoristisch. Ik grinnik. Ze heeft geen brillenhoofd, schreef ze ooit. En op twitter hield ze me op de hoogte over haar contactlenzen avontuur. Waarschijnlijk is ze toch uiteindelijk wel vriendjes geworden met haar lenzen. Tenminste, ik hoor haar er nooit meer over. Of misschien dat ze toch stiekem nog een bril draagt? En Ach, dat geen brillenhoofd hebben vond ik nog wel meevallen. Zij is van het soort dat in een jutezak nog goede zwier maakt.
Vervolgens had ze commentaar op haar eigen stem en vond deze niet om aan te horen. Dus schakelde ik op de late zondag de radio in en stemde af op de zender Radio 1 waar ze te horen zou zijn in het programma 'Echte Jannen'. Daar las ze voor uit eigen werk. Een erotisch feuilleton.
Dat heeft zo’n meisje toch niet nodig dacht en ik haakte af. Rosa die verhaalt over haar gefantaseerde escapades met de Jannen …. Jaloezie maakte zich van me meester en ik wenste voor het eerst in mijn leven dat ik een eigen radioprogramma had. Al was het maar een illegale zender met het bereik van twee straten.
Dat heeft zo’n meisje toch niet nodig dacht en ik haakte af. Rosa die verhaalt over haar gefantaseerde escapades met de Jannen …. Jaloezie maakte zich van me meester en ik wenste voor het eerst in mijn leven dat ik een eigen radioprogramma had. Al was het maar een illegale zender met het bereik van twee straten.
Op haar weblog trof ik een filmpje aan waarop ze voorleest uit eigen werk. Heerlijk; kijken en luisteren zo 
vaak als -en wanneer- ik maar wil. Als het filmpje geladen is beweeg ik de muis naar de “play” knop en klik deze aan. Maar al na enkele zinnen is het uit met de pret:
vaak als -en wanneer- ik maar wil. Als het filmpje geladen is beweeg ik de muis naar de “play” knop en klik deze aan. Maar al na enkele zinnen is het uit met de pret:
“Wie met mij om wil gaan moet tenminste zes titels kunnen opdreunen anders is het afgelopen”. Voor de duidelijkheid: het gaat over haar held Jan Wolkers. Haar held, waarmee ze ooit had willen trouwen, zo vertrouwd ze mij toe. Jan Wolkers. Ik zucht.
Ik klik op het rode kruisje waarna het scherm op zwart gaat. Ontnuchterd sta ik weer met twee voeten in de klei. We verschillen té veel van elkaar.
