Vierentwintig lentes

Vierentwintig lentes jong was ze. Een jonge vrouw en zo zeldzaam mooi. Ze had lange blonde haren die tot ver op haar rug reikten, en als de wind een briesje blies dan golfden haar haren als een korenveld op een zomerse dag. Ze had een engelen gezicht, waarin alles op precies de goede plaats zat. Ogen van het helderste blauw keken je vriendelijk aan en nodigden je uit om erin te verdrinken. Maar konden vuur schietend dwars door je heen kijken waarna je het liefst in de grond verdween als ze kwaad op je was. En je had spijt, spijt dat jij de aanleiding had gegeven. Haar mond leek gemaakt te zijn om te kussen. Haar volle lippen waren zacht als fluweel en als je het geluk had dat deze lippen je wang beroerden dan werden je knieën slap. Je kon je eenvoudig niet voorstellen dat uit deze mond ook eens een scheldwoord ontsnapte.
Haar weelderige lichaam deed je verlangen naar een nacht met haar; als was het maar één nacht. Je zou als man nooit meer dezelfde zijn; dat wíst je gewoon, intuïtief.
Maar bovenal was ze lief. Wou ze altijd weten hoe het me je ging. Ze was oprecht begaan met iedereen. Ze was zó hartveroverend lief dat je geen keus had; je hield van haar vanaf de eerste dag en onvoorwaardelijk.

Of misschien had ze wel heel erg vet en onverzorgd haar, met uitgroei bovenop. Je gruwelde bij het idee om daar met je vingers door te kroelen. En had ze harde, staalblauwe ogen die altijd op onweer leken te staan. Hoe je ook zocht, nooit kon je een vrolijke twinkeling waarnemen.
Haar mond was een smalle harde streep in haar pafferige gezicht waar onophoudelijk vloekwoorden en andere schuttingtaal uit rolde. Soms omdat ze boos was, soms om niets. Je moest als man er niet aan denken om er ‘s morgens naast wakker te worden en niet in de laatste plaats omdat je haar gewoon niet mocht. Ze was altijd alleen met zichzelf bezig, en interesseerde zich niet in de mensen om haar heen.

Ik wist niet van haar bestaan tot ik een monumentje in de berm zag staan met haar naam erop. Nog niet zo heel lang geleden is ze op die plek uit het leven gerukt door een verkeersongeluk. En wie ze ook was, hoe ze er uit zag …. Ze wordt nog elke dag gemist.