Want dat is natuurlijk een prettige - of in sommige gevallen een onprettige – bijkomstigheid; dat wanneer je jezelf een schrijver vindt je nog kunt publiceren ook en daarmee in het beste geval een -zij het vaak beperkt- lezerspubliek vindt.
Zo af en toe, waarmee ik eigenlijk een paar keer per week bedoel, kom ik op de facebookpagina van ‘schrijven on line’ Evert tegen. Evert werkt in de schoonmaak, maar lijkt daarnaast het schrijvers vak te ambiëren. Hij heeft zelfs al een boekje uitgegeven met daarin een bundeling van losse verhalen welke op humoristische wijze zijn visie op verschillende facetten van het leven weergeven. Zíjn humoristische wijze wel te verstaan, maar over smaak kan niet worden getwist. Wel over talent.
Evert is dyslectisch en afgaand op wat ik heb gelezen dyslectisch in de hoogste categorie. Ik had moeite om door de enorme hoeveelheid taalfouten heen te lezen en raakte daardoor in het geheel de draad en daarmee de clou van het verhaal kwijt.
Mag Evert daarom niet meer schrijven?
Evert gaf echter commentaar op mensen die commentaar gaven en dat vond ik minder handig.
Een blinde man die kapper wil worden moet dat vooral doen, maar niet verbaasd zijn wanneer zijn klandizie enigszins teleurgesteld de zaak verlaat, begrijpt u?
Eerdaags volgde ik een discussie op diezelfde pagina die daar ontstond nadat iemand met de naam ‘MocroManiac1’ iets had geplaatst. Het overigens inhoudsloze stuk stond zo barstensvol spel- en stijlfouten dat menigeen het nodig vond daar iets over te zeggen en tips te geven. Het voor de hand liggende “neem eerst Nederlandse lessen” tot het advies om het in de eigen taal te schrijven om het daarna te laten vertalen kwam voorbij.
De schrijver, of schrijfster, vond het nodig om degenen die deze tips gaven fors te beledigen en zelfs te bedreigen. Een gemiste kans denk ik dan maar.
We leven in een vrij land. Dit brengt nu eenmaal met zich mee dat iedereen mag schrijven waarover hij of zij wil en het vervolgens nog mag publiceren ook. Een vrij land én publicatie brengen echter ook met zich mee dat iedereen een mening mag vormen over wat je schreef en hoe je het schreef en deze mening vervolgens ook mag publiceren. Wisselwerking pogen wij dat te noemen.
‘Ja, maar, ik schrijf voor mijzelf en niet voor anderen,” las ik ergens. Maar als je jezelf publiceert op het internet haal je deze bewering fors onderuit.
Als je dan perse wilt publiceren wees er dan op bedacht dat ook iemand anders weleens een mening zou kunnen hebben. Wanneer je bang bent voor de pijn die deze mening misschien gaat veroorzaken, schrijf dan vooral lekker voor jezelf
