Regendruppels spatten uiteen op het raam
en kronkelen in kleine stroompjes naar beneden om daar doelloos te verworden
tot een niets.
Als ze voorbij de druppels kijkt ziet ze
hoe de herfst bezit neemt van de bomen: het bladerdek kleurt van verbleekt
groen tot geel en verschillende tinten rood. De lucht erboven is grauwgrijs en
voorspelt nog meer regen. Ze zucht, zich er van bewust dat dit haar laatste
herfst zal zijn.
Na een tijdje met vage klachten te hebben
rondgelopen werd een half jaar geleden haar vonnis geveld. Er was weinig meer
aan te doen, behalve het laatste restje van wat er van haar leven over was zo
aangenaam en gemakkelijk mogelijk te maken. Goede verzorging, de pijn
bestrijden en zo veel mogelijk tijd met haar jonge gezinnetje door brengen.
Maar de laatste weken werd het snel
slechter en de dosis pijnstillers die ze nu kreeg was inmiddels zo
hoog, dat ze in een coma zou raken als de hoeveelheid verder opgevoerd zou
worden. En nog liet de pijn haar niet met rust.
“Ik kan niet meer”, had ze twee dagen
geleden gefluisterd en ze wisten wat dit betekende.
Hij had niet gevraagd of ze het zeker
wist. Ze hadden het toen, een half jaar geleden al zo afgesproken. En nu was
dat moment daar. Vier korte woordjes: ik kan niet meer.
Ze stond nu voor de zwaarste beproeving
van haar nog jonge leven.
Op de gang klinkt een opgewekt
kinderstemmetje. Zijn kleine handje in de grote sterke hand van zijn vader en
de andere hand omklemt een tekening. Die heeft hij op school mogen maken, voor
mama.
Juf heeft ‘m opgerold en er een glimmend
rood lint omheen gestrikt.
“En geef mama er maar een dikke zoen bij.”
Er rolde een traan over haar wang toen ze het zei.
“Waarom huil je nou juf?” vroeg hij maar ze had haar hoofd afgewend: “Ga nu maar.” Verder niets. Alleen
“Ga nu maar."
Ze draait haar hoofd naar de deur om de
stemmen op de gang beter te kunnen horen. Duidelijk is de kinderstem van haar kleine
vent te horen. Opgewekt en vrolijk onbezorgd klets hij honderduit. En zijn
voetstapjes: precies telkens één meer dan zijn vader die naast hem loopt.
Zijn heldere stem klinkt dichterbij en dan
steekt hij zijn blonde hoofdje om de hoek van de deur. Een lang gerekt
“Mamaaaaaa” klinkt door haar kamer.
Van iedereen die er in haar leven toe doet
heeft ze gisteren afscheid genomen, als laatste gisteravond haar vriendinnen.
Cécile nam de wijn mee - alcohol vrije uiteraard - en Anita had voor de
hapjes gezorgd. Een echte meidenavond was het geworden en ze hadden
geproost op het leven.
“Letten jullie een beetje op Walter en
Remco?”, had ze gevraagd. Het was het moment geweest waarop ze beseften hoe
onvermijdelijk en definitief haar dag van morgen zou zijn.
“Kom je bij mama zitten?”, vraagt ze
terwijl ze met haar hand zwakjes op het vrije plekje van haar bed klopt en
Remco klautert via een bijgeschoven stoel op het hoge bed van zijn
moeder.
“Ik heb een tekening voor je gemaakt”,
zegt hij trots en hij haalt het rode lint er vanaf. Dan verandert de
uitdrukking op zijn onschuldige gezichtje. Hij kijkt bezorgd.
“Mam? Papa zegt dat je vandaag op reis
gaat en dat je zo ver weg gaat dat wij niet mee kunnen?”
Ze haalt haar neus op en laat met een
diepe zucht de ingeademde lucht ontsnappen terwijl ze haar dunne arm om de
schouders van het kereltje slaat.
Ze hadden er vaak over gesproken, Walter
en zij. Over hoe je een kind, jóuw kind uitlegt dat je ongeneeslijk ziek bent
en wat ‘dood’ betekend. Dat dood definitief en voor altijd is, onomkeerbaar.
Samen hadden ze er met hun zoon over gesproken in een poging hem op het
onvermijdelijke voor te bereiden, maar hoe bereid je een kind voor op het
naderende einde van zijn moeder? En alle keren dat ze er over spraken sneed het
besef dat ze haar kind niet zou zien opgroeien als een mes door haar
ziel.
Met Walter sprak ze over zijn jonge leven.
Over de ouderavonden die nog gingen komen en zijn rapporten van school. Het
wisselen van zijn melkgebitje. Zijn eerste vriendinnetje, de eerste keer
liefdesverdriet, andere pijnen en pijntjes. Over de muziek waar hij misschien
van zou gaan houden, of welke juist niet. Of hij met het verloop van de jaren
op zijn vader gaat lijken of juist op zijn moeder. Uiterlijk en karakter. Ze lachten samen. Ze huilden net zo vaak. Zoveel vanzelfsprekendheden; ze werden
haar allemaal afgenomen.
En nu ligt dat jongetje naast haar op het
bed in hun laatste momenten samen. Zijn armpje rust op haar borst en onbegrip
ligt in zijn ogen. De tekening met het rode lint, vergeten op het nachtkastje.
Ze fluistert. Ze fluistert zacht lieve woordjes
die zinnen vormen zoals alleen moeders dat kunnen. Ze ruikt aan zijn blonde
haartjes en snuift de geur op, zo diep als ze maar kan. Haar vermoeide armen
omhelzen hem, houden hem vast en ze glimlacht dapper naar hem als hij naar haar
opkijkt.
Voor altijd veel te kort samen geweest.
