Kort geleden, vorige week ergens, las ik een tweet met als kop: “de vijf zaken die we op ons sterfbed het meest betreuren”. Dit trok m’n aandacht, nieuwsgierig als ik ben. Degenen die mij persoonlijk kennen zullen dit maar wat graag beamen.
Benieuwd naar hetgeen ons stervelingen spijt in ons laatste uur opende ik de in de tweet bijgevoegde link en kwam terecht op de website van express.be
De eerste spijtbetuiging viel me op, en bleef me het meest bij: “Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn eigen leven te leiden, eerder dan het leven dat anderen van me verwachten”.
“Dat is toch niet zo heel erg lastig” was eigenlijk mijn eerste gedachte. “Je eigen leven leiden. Iedereen leidt toch z’n eigen leven?”
En m’n tweede gedachte was eigenlijk niet anders. Tot vandaag, toen ik het artikel nog eens las.
“Leven we eigenlijk niet allemaal op de automatische piloot?” en eigenlijk -of eindelijk?- kwam ik tot een onthutsend “ja”.
Ik vraag mezelf af wanneer de laatste keer was dat ik echt iets raars deed. Iets waardoor mijn hele omgeving zich afvroeg of ik misschien gek was geworden? Want dat je gek gevonden wordt als je niet meer aan de verwachtingen voldoet is vaak een feit.
De laatste keer dat ik iets raars deed, iets tegen de verwachting in: eerlijk gezegd kan ik het niet bedenken. Of ik dat erg vind? Tja… ik lig op dit moment niet dood te gaan dus is het wellicht wat lastig om te beoordelen.
“Wat nu?” vraag ik me vertwijfeld af.
“Doorgaan op de reeds lang geleden ingeslagen weg, of het roer om. Radicaal. En dus voor gek verklaard te worden. Maar niet het risico lopen spijt te hebben wanneer ik m’n laatste adem lig uit te blazen?”
Dieper wegzakkend in dit vraagstuk dient zich het volgende dilemma aan: welk leven wil ik dan leven? En ook op deze vraag vind ik maar niet zo een passend antwoord. Lastig.
Het leven is niet altijd eenvoudig, maar dat is doodgaan klaarblijkelijk ook niet.
Nou ja, mocht ik binnenkort iets geks doen, echt iets heel geks, dan weten jullie nu wat daarvan de oorzaak is: ik leef dan m’n eigen leven.
