Flarden (11)

Terug lezen?


Omzoomd door groene dijken ligt ze in de verte naar ons te lonken. De rode daken steken helder af tegen de licht bewolkte hemel en aan de zuidkant priemt de zo markante, rood-wit gestreepte vuurtoren in de lucht.
De zware dieselmotoren stampen in een kalm tempo de veerboot vooruit, verder weg van het vaste land, dichter naar het door ons zo geliefde Ameland.
We brachten er al heel veel korte vakanties door en werden nooit teleurgesteld: het slenteren over het strand met altijd iets lekkers in één van de strandtenten in het vooruitzicht. Op ontdekkingsreis langs en over het wad, de koude wind in je gezicht of de hete zon op je huid. Klappertandend in de winter, verbrand in de zomer. De talrijke restaurants waar je zo heerlijk kunt eten. Misschien werden we wel het meest verliefd op het gevoel van totale ontspanning vanaf het moment dat je in Holwerd op de boot stapt, de sensatie van alles achter je te laten voor de duur van je verblijf.

Als we de sleutel van het appartement in ontvangst hebben genomen, onze tassen hebben uitgepakt en de kinderen zich ervan hebben overtuigd dat de televisie het doet, is het voor Monique tijd om het bed uit te proberen. Dat is iets waaraan we erg moeten wennen; het feit dat ze na de middag zo moe is, dat ze echt naar bed moet.
Na haar middagslaapje bezoeken we één van onze favoriete terrassen in het centrum van Nes. Daar verheugt ze zich al sinds ons vertrek op, hopend dat de vuurkorven gevuld zijn met knisperend, brandend hout. Daarna met z'n allen – mijn gehele schoonfamilie is mee – lekker eten. Niet in één van de gelegenheden nu, maar waar 'thuis' is, deze week.
Op het menu staat zelf gemaakte pasta. Nou ja, de pasta komt weliswaar uit een plastic zakje, maar we maken er zelf een carbonara van.
Er wordt gelachen, gegeten en gedronken tot de pan bijna- en de flessen helemaal leeg zijn. We besluiten met koffie om daarna richting strand te wandelen.

Het appartement waar we bivakkeren ligt op loopafstand van de Noordzeekust. Tenminste, de vorige keer dat we hier waren wel. Nu, na nog maar één chemokuur, zakt net na de helft het tempo in en moet ze af en toe even stil staan.
“Red je het nog?” vraag ik haar en ze knikt dapper dat het gaat. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat ze nooit zal toegeven: ze verheugt zich teveel op het strand en heeft te weinig geduld om tot morgen te wachten.
Op mijn “moet ik de auto halen” kijkt ze me vernietigend aan, schudt nee en klemt de lippen op elkaar. Praten doet ze de rest van de toch korte wandeling niet meer.

Als we het duin opklimmen rennen de kinderen joelend vooruit. We doen nog een bezorgde poging om Jens bij ons te houden maar hebben uiteindelijk het vertrouwen in de oudere nichtjes. Langzaam wandelen we verder omhoog.
Eenmaal boven blijft de verwachte noord-westen wind, die er eigenlijk onafgebroken waait, uit; het is windstil en de temperatuur is aangenaam voor de tijd van het jaar. Het ruisen van de Noordzee klinkt ons als muziek in de oren en door het mulle zand lopen we het duin af, iets vlotter nu, richting zee tot we met onze voeten bijna in het water staan.

Of het is omdat we bang zijn voor wat gaat komen of door de ellende die ons overkwam? Misschien is het wel de opluchting van even alles kunnen vergeten en achter ons te laten of het gelukzalige gevoel van strand onder je voeten en het geluid van aanstormende golven.
Wat het ook is; we pakken elkaars hand vast en huilen en huilen en huilen ….


Verder lezen