Flarden (1)

Vanachter haar ordentelijk bureau glimlacht ze naar ons. Wanneer je niet beter zou weten dan zou het een vriendelijke glimlach zijn. Zo eentje die je welkom heet of op je gemak stelt.
Nu lag er iets van medeleven in besloten en eigenlijk wist ik het al voordat ze het uitsprak: “Ik heb geen goed nieuws.”
Nog altijd die glimlach, maar nu verontschuldigend: “Het is borstkanker.”
Doorheen Monique’s “Oh God, nee” galmt mijn “Godverdomme.”
Ze grijpt mijn hand en knijpt om er zo hard in dat het me terugslingert naar de verloskamer. Zelfde ziekenhuis, vier jaar eerder.
 “En nu? Wat gaan we er aan doen?” vraagt Monique door haar tranen heen.
Een borstbesparende operatie gevolgd door een aantal weken dagelijks bestraald te worden blijkt een effectieve aanpak.
“Wellicht nog een chemo kuur, maar dat bespreken we in de teamvergadering,” en ze legt ons uit dat chirurgen, radiologen en verpleegkundigen elke maandagavond de patiënten bespreken.
We zijn verdomme een onderwerp in de volgende vergadering, flitst het door me heen.
Er volgt een technisch relaas over hoe moeilijk de tumor te lokaliseren is en hoe de chirurg dat gaat doen, voor en tijdens de operatie.
Wanneer we over de parkeerplaats naar de auto lopen zijn we een angst en een afspraak rijker: al over twee weken wordt de operatie uitgevoerd.

Zwijgend rijden we naar huis. Het is niet nodig om iets te zeggen; de tijd dat er ongemakkelijke stiltes vallen zijn we lang geleden ontgroeid. We delen dezelfde gedachten en angsten en weten dat, alleen door bij elkaar te zijn.
Met een diepe zucht stappen we uit de auto. Thuis zitten mijn ouders – die vandaag als oppas fungeren – in spanning te wachten. Mijn vader, amper een jaar klaar met zijn chemo.
Hoe gaan we het aan haar moeder, die een tiental jaren geleden door dezelfde Godvergeten ziekte weduwe werd, vertellen?
De kinderen… Hoe in hemelsnaam leg je aan je kinderen van vier en elf uit wat er aan de hand is?
Er wordt geknuffeld en er wordt gehuild. Bemoedigend denken wordt hardop gedeeld; goed bedoeld, maar ik kan er nu zo weinig mee.
“Mam? Ga je nu dood?” Kanker heeft nu eenmaal in zijn jonge leven al een paar keer verwoestend toegeslagen.

Net als we na een paar dagen aan het idee lijken te wennen bellen ze van het ziekenhuis: omdat de chirurg meer duidelijkheid over de omvang en locatie van de boosdoener wil heeft men toch besloten nog een MRI scan te maken.
“Schikt het morgen, om half elf?”

Volgende deel lezen?