Flarden (3)

Eerst het vorige deel nog lezen?


“Hebben jullie nog ergens hulp bij nodig? Misschien bij uitleggen aan de kinderen?”
Het is tijdens het eerste gesprek al dat Marjan, zoals de vriendelijke glimlach inmiddels is gaan heten, dit aan ons vraagt.
We kijken elkaar aan: “Nee hè?” vraagt Monique en ik schud mijn hoofd: “Nee, dat kunnen we zelf wel en verder …. zou nog even niet weten waarmee.”
Ze wijst ons op een aantal kinderboeken, geschreven voor kinderen in verschillende leeftijdsgroepen: “Kijk maar eens. Misschien hebben jullie er iets aan.”
Wanneer we eenmaal, door Marjan overgehaald, door een aantal boeken bladeren is het Monique die er eentje vindt die haar toch wel handig lijkt voor Kaj. ‘Gewoon pech als je moeder borstkanker heeft’ heet het en ik vind het nog te confronterend; niet voor hem, maar voor mezelf.
“Laten we die maar bestellen vanmiddag, bij de boekhandel,” besluit Monique. “En Jens?”
“Hm,” denk ik hardop, “die is denk ik nog te jong? Geloof niet dat hij er iets van meekrijgt?”
’s Middags gaat ze zelf naar de boekhandel om onze keuze te bestellen.
De volgende ochtend ben ik al beneden wanneer Monique de trap afstommelt, Jens voorop. Wanneer hij op zijn tenen staat kan hij net de trapleuning vast houden en zo klimt hij, half hangend aan de leuning, voetje voor voetje naar beneden. Zijn stemmetje klinkt opgewekt als hij op de melodie van een bekend kinderliedje zingt: “Borstkanker, borstkanker, borstkanker is niet leuk” en nog diezelfde ochtend bestellen we ook voor de jongste spruit een boekje.

Door een ietwat knorrige radioloog worden we op de dinsdag ontvangen voor de punctie: “Het heeft mijns inziens niet zoveel nut; lymfeklieren zijn nu eenmaal niet allemaal even groot,” legt hij uit. “Bovendien, ik kan niet elke klier bereiken dus is het maar de vraag of ik wel een hapje kan nemen uit juist díe klier die we gezien hebben op de scan.”
Een twintig centimeter lange naald verdwijnt in het vlees onder Monique d’r armen en ondanks de verdoving hoor ik aan de gesmoorde geluiden die ze maakt dat het pijn doet. Het blijkt inderdaad lastig om de juiste lymfe te bereiken. Roerend met de naald in haar oksel gaat de inmiddels bezorgde radioloog op zoek.
Het onbeheerst schudden van haar benen verteld me hoe zwaar en moeilijk ze het nu heeft en weer voel ik tranen branden. Mietje, foeter ik in mezelf. Zo heeft ze niks aan je.

Het lange wachten kan beginnen; maandag lijkt nog ver weg.
“Blijf van het positieve uitgaan,” horen we telkens om ons heen, maar dat wordt met de opeenstapeling van slechte uitslagen telkens lastiger.
“De eerste die dat nu nog zegt, sla ik op z’n bek,” beloof ik als we het ziekenhuis verlaten. Monique glimlacht en knijpt in mijn hand.

Die donderdag ben ik voor mijn werk in Zwolle wanneer rond de klok van vier uur Monique me belt. Tranen.
“Marjan heeft gebeld. We moeten morgen al komen,” snikt ze.
“Verder niks?”
“Nee. Alleen dat we morgen al moeten komen voor de uitslag.”
Het voelt letterlijk alsof de wereld onder me vandaan glijdt terwijl de metaalachtige smaak van angst mijn mond vult.

Volgende deel lezen?